شعر

از فروغ عشق، خورشید قیامت کن مرا

یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا

از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا

بر ما و خود ستم کرد، هر کس ستود ما را

بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را

گرفت این می پرزور، چون عسس ما را

نداد عشق گریبان به دست کس ما را

اشاره‌ای است که آزاد می‌کنیم ترا

اگر به بندگی ارشاد می‌کنیم ترا

چون بوی گل، نهفته به این انجمن درآ

یک بار بی خبر به شبستان من درآ

خود همچو زلف می‌شکنم کار خویش را

دانسته‌ام غرور خریدار خویش را

باغهای دلگشا در زیر پر باشد مرا

نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

هر لاله‌ای پیاله جدا می‌دهد مرا

سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا

ویران اگر نمی‌کنی آباد کن مرا

گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا

حلقه‌ی بیرون این دنیای باطل کن مرا

ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا

دو جهان از نظر فتاده مرا

دل ز هر نقش گشته ساده مرا

که پیچ و تاب به زنجیرها کشیده مرا

نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا

آرام نیست کشتی طوفان رسیده را

طاقت کجاست روی عرقناک دیده را؟

حضور قلب نمازست در شریعت ما

چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما

اوج دولت، طاق نسیان است در ایام ما

هر که دولت یافت، شست از لوح خاطر نام ما

در حلقه‌ی تصرف پیمانه‌ایم ما

عمری است حلقه‌ی در میخانه‌ایم ما

در دل دوزخ بهشت جاودان داریم ما

یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما

از آفتاب دامن تر می‌بریم ما

خجلت ز عشق پاک گهر می‌بریم ما

گل به دامن بر سر دیوانه می‌ریزیم ما

خار در پیراهن فرزانه می‌ریزیم ما